Stare Miasto jest pomijane, niezauważane przez wielu podróżujących. A szkoda, ponieważ stanowi wyjątkową atrakcję turystyczną.

Początki zamku w Kostrzynie sięgają pierwszej połowy XIII w., kiedy to zakon templariuszy, któremu Władysław Odonic w 1232 r. darował gród kostrzyński, wzniósł tu swoje obronne założenie. Nie wiadomo jak wyglądał ów najstarszy zamek. Jego pozostałością była południowa cylindryczna wieża o grubości murów dochodzących do 3 m, która została wkomponowana w późniejsze założenia. W 1249 r. Bolesław Rogatka oddał Ziemię Lubuską wraz z Kostrzynem arcybiskupowi magdeburskiemu. W drugiej połowie XIII w. zamek opanowali joannici, którzy wznieśli na założeniu templariuszy pierwsze umocnienia murowane. Zamek składał się wówczas z wieży i przylegającego do niej prostokątnego 33/8 m dwukondygnacyjnego skrzydła. W 1402 r. zamek, drogą kupna, dostał się w ręce  krzyżaków. W latach 1444-1452 wznieśli oni od strony rzeki wielki dom mieszkalny 43,0x11,5 m i  przebudowali  pozostałą  część zamku. Zamek posiadał już zatem dwa skrzydła. W 1455 r. zamek stał się własnością margrabiów brandenburskich. Przebudowa zamku na ich siedzibę rozpoczęła się po 1535 r. i trwała  do końca XVI w. Powstała wówczas czteroskrzydłowa zabudowa z dziedzińcem pośrodku i   czterema basztami narożnymi oraz fortyfikacje bastionowe założone na planie czworoboku. Autorem XVI-wiecznej rozbudowy, połączonej z przekształceniem całego  założenia i nadania mu charakteru renesansowego, był architekt włoski Franciszek Giromello. Jednocześnie w drugiej połowie XVI w. Brandenburczycy zbudowali w Kostrzynie nową twierdzę bastionową.

Tworzyło ją sześć bastionów: Król, Królowa, Księżniczka, Filip - bastiony narożne i Książę, Brandenburgia - bastiony pośrednie. Twierdza ta była świadkiem szczególnie dramatycznych wydarzeń od 4.09.1730 r., kiedy to więziono tu z rozkazu Fryderyka Wilhelma I jego syna, przyszłego Fryderyka II Wielkiego. Osadzony tu został on za podjęcie próby ucieczki spowodowanej tyranią ojca. Pomagający mu w tym przedsięwzięciu przyjaciel młodości Hans Herman von Katte został stracony w obecności Fryderyka II w dniu 6.11.1730 obok kancelarii na terenie fortu Brandenburgia.

W okresie wojny trzydziestoletniej zamek uległ zniszczeniu i  dewastacji. Jego odbudową i renowacją, przeprowadzoną w 1690 r., kierował architekt holenderski Kornel van Ryckwaert. Ponownie zamek został zniszczony w 1758 r.,  w czasie wojny siedmioletniej. W latach 1820-1825 zamek przebudowany został na koszary. W okresie Wiosny Ludów Prusacy więzili w nim polskich oficerów - powstańców z Wielkopolski. W 1945 r. zamek został silnie zniszczony w czasie działań wojennych. Obecny zaś stan całkowitych ruin (95% zniszczeń) warownia zawdzięcza niespełna dwumiesięcznemu oblężeniu w 1945 r., w wyniku, którego została zdobyta przez Armię Czerwoną. Teren dawnego Starego Miasta, istniejący na obszarze twierdzy, zwany bywa odtąd "kostrzyńskimi Pompejami" lub "polską Hiroszimą".

Zrujnowane podczas wojny Stare Miasto, dziś zwane Kostrzyńskimi Pompejami, są jedyną w swoim rodzaju atrakcją Kostrzyna.